Bir ara onu aramıştım annemin telefondan. Sesini duymak öyle iyi geldi ki mutluluktan havalara uçtum. Ninni gibiydi sesi. Huzur veriyordu. Bağırsın çağırsın gülüp oynasın ne yaparsa yapsın sadece onun sesini duymak bile günün geri kalanını mutlu geçirmem için yeterliydi. Şuan duydukça kalbime bıçak saplanıyor gibi hissediyorum. Her neyse onu aradığım sıra hızlı bir şekilde bir şeyler dedi. Ve telefonu kapatıyorum şarjım az şarj aleti yok dedi. Ne dur bekle falan diyemeden gitti . Lafı ağzıma tıktı. Heyecan yaptım ne oldu falan diye. Tamam kız köyde yaşıyor da orası buraların en zengin köyü. Adamlar düğünde gelinin ağırlığı kadar altın takıyorlar amk siz düşünün. Bende içimden diyorum ulan koskoca köyde kimsede mi şarj aleti yok. Bu nasıl bir insansızlıktır diyorum. Her seferin de aradım mesajlar attım açık değildi telefonu. 3 gün hiç haber alamadım. Gram mutlu değildim. Sonra kuzenin evdeyken bir numara mesaj attı. Tuğçeydi. Çok sevindim. Ama bir yandan da kızıyorum nasıl hiç arayıp sormaz bir anda böyle kapar telefonu diye. Neden diye sordum alakasız cevaplar verdi. Hastaydım falan dedi. Şarjdan hastalığa geçiş yaptı beyler. Hala şoktayım. Neyse bir süre konuştuk ama ben kırgındım . Ölesiye sevdiğin insan böyle yapınca biraz kötü oluyorsun. En son kesin bir cevap alamadan lafı yine ağzıma tıktı telefon arkadaşımın sonra konuşuruz falan dedi tak yine gitti. Bir süre sonra yemek yerken aynı numaradan ferman gibi bir mesaj geldi. Mesajı arkadaşı atmıştı.