Bu konuşmadan sonra çoktan 1 gün geçmişti bile...

Kabusa gidiyorum. Hissediyorum. Araba yanaşıyor. Son kez hocayla göz gözeyim. Gözlerim bağlanıyor. Yaşam bir kabustur.

Kolonlar ve damalı zemin. Bu kadarını biliyordum şaşırmadım. Tuhaf olan neden bir grup maskeli bir grubun ise maskesiz olduğuydu.

Bu berbat zemin ve insanlar sonum gibiydi. Etrafımızı çevreleyen maskeli insan yığınına karşın ben ve yanımda 10 kadar kişi maskesi-siz. Önümüzde bir adam var. Konuşmaya başladı:

“ Hiç zirveyi tattınız mı? Bilinmeyeni arzuladınız mı? Ve onu bulup sevmediniz mi? Siz kaybedişlerin çocuklarısınız. Hepinizin ortak özelliğini bilmek ister misiniz? Korktunuz. Hepiniz bunu sefaletten kaçış yolu olarak ararken arzuladınız. Ve şimdi eski hayatınıza geri dönmek istiyorsunuz? Araştırdığınız gibi değilmiş şimdi anladınız. O kendini deşifre eden aptallar sürüsü gerçekten bizden değilmiş fark ediyorsunuz. Ölümü özlediniz mi? Hayır egolarınıza ve hırslarınıza yenik düştünüz. Hayat gerçeğin ta kendisidir. Ve 10’unuz içinden bir kurban verecek. Diğerleri ise düşün tadını çıkaracak”

Yanımda ki bir kişi ağlamaya başladı. Hiç durmadan tekrarlıyordum “Yaşam bir düştür.”

Üstlerimizi çıkarmamız isteniyor. Hepimiz çırılçıplak vaziyette kalıyoruz. Hepimizin bir özelliği var. Bunu anlıyoruz. Sefalet ve korku.

Tekrar konuşmaya başlıyor adam:

“Sefalet. Zirve için en önemli adımdır. Zirveyi arzulayan sefaletten çıkar. Etrafınıza bakın. Bu maskeli adamların içinde sefaletten zirveye erişen adamlar var. Peki ya siz? Onların göze aldıklarını alabilecek misiniz? Hayır. Sanmıyorum.

Siz aşağı tabaka da olmak için doğdunuz. Ve birinizin kanı ölüme akacak. Diğerleriniz ise ne olduğunu gözlerini açtığında anlayacak. Burada olmanızın tek sebebi o aptal oyunlarınız. Bir daha bunları hayatınıza dahil etmeyeceksiniz. Nerede olduğunuzu istesenizde hatırlamayacaksınız. Hatırlayan kişi ise farklı bir kabusa uyanacak. Ve kurban olacak kişi çoktan seçildi bile.”

Ağlayan çocuğa cellat yaklaşıyor. Elindeki baltayı indirişini hala hatırlıyorum.