kendimi öldürmek istememin bir hikayesi veya büyük bir draması yok.

ne inanılmaz derecede şizofrenik şeyler nede cinlerle sıcak dakikalar yaşadım.

ne de bir karıdan boynuz yedim.

sadece güzel bir hayat yaşamıyordum ve bitirmek istedim

ben bitirmesem bazı fiziksel şartlardan dolayı en kısa sürede kendi bitecekti zaten.

neden ölmüş gibi konuştuğum hakkında bir fikrim yok.

belki fazla kabullenmemdendir

bilemem.

bazı kitaplar okurdum, bazı filmler izlerdim.

bazı müzikler dinlerdim.

hayal kurardım

tek amacım saçlarımın fönlü, karnımın ince ve sıkı olmasıydı.

baya baya ergendim ve acınasıydım.

sorgulamazdım,

hiç bir şeyi.

basit insanlar gibi yaşar,

ve bir kadınla evlenip 50 sene boyunca çalışıp üredikten sonra ölmeyi bekliyordum.

ve bir gün her şeyimi kaybettim,

ailemi, tüm maddi varlıklarımı ve aklımı.

sonrasında ise bu düzen değişti.

birşeyim kalmamıştı.

bazı akrabalarım vardı fakat hiç biri bana yakın değildi

çoğunu hayatımda hiç görmemiştim bile.

öyle olunca hiçbirşeysiz olarak kendimi sokağa attım.

lan böyle olaylarda ne biliyim polis sosyal kurumlar falan peşinizi bırakmaz sanıyorsunuz.

yani bir gecede birileri gelip 5-6 kişiyi öldürüyor.

ve bu şehir içinde oluyor.

o olaydan sağ çıkan 1 kişi var

ve kimse onu giblemiyor.

ne polis 1 kere geliyor

ne başkaları.

lan bu kadar basit mi amk.

şaka yapmıyorum veya abartmıyorum.

siz, sadece bıraktığınız izler kadarsınız.

o gece kaçmamış olsaydım

başka bir şekilde kurtulmuş olsaydım.

hala o şehirde olsaydım.

şu an intiharın eşiğinde biri değilde sadece ailesini kaybetmiş biri olarak kalıcaktım