o gün de mesaj gelmedi. ve ben de vazgeçmeye karar verdim.. sevmediğini kabullenmeye karar verdim. yokluğuna alışmaya karar verdim. Nisan'dan bu yana ne karşılaştık, ne başka bir şey.. Belki aklımdan çıktığını bile kabullenmiş olabilirim.. taa ki yakın zamanda tekrar rüya görene kadar.

Okula gitmek için uyandım, sonra çükerim dersini deyip tekrar koydum kafayı..
Rüyamda evimizin balkonundaydım, telefonum çaldı. Arayan Berat.. Allah Allah deyip açıyorum, bakıyorum ki konferans yapmış. Yani telefonun diğer ucunda sadece Berat değil, Furkan, Doğukan, Nesli, Gizem, Deniz, Aslı, Mert..

napıyosunuz dedi Berat,
herkes cevap vermeye başladı. ben de cevap verdim, daha sonra şakayla karışık sohbet ederken, birden Nesli konuşmaya başladı.. susun Nesli konuşacak dedim, Nesli trip attı, konuşmadı.. e hadi atlayın gelin bize dedim, birden balkonda arkadaşlarım belirdi. Doğukan, Berat, Mert, Nesli, Aslı.. Ve sonrasında Gizem.. ayağa kalkıyorum o şaşlınlıkla ve sarılıyorum.. ama sen.. diyorum, affettiim diyor ve bir mektup gösteriyor bana. alıp koşuyorum içeri "Gizem mektup yazmıış" diyerek, odama girip mektubu okumaya başlıyorum.. O kadar çirkin bi el yazısı var ki, okumaya zorlanıyorum. Belli başlı bi sonuç yok, beni özlediğine, affettiğine dair bi şeyler okumaya çabalıyorum.

Daha sonra ya boşver şimdi mektubu deyip balkona çıkmaya karar veriyorum, ondan öncesinde de lavaboya gideyim diyorum, bakıyorum Gizem de lavaboda.. beraber salondan balkona geçicez, Gizem diyo ki "ya soluma geç, tersime geliyo" soluna geçiyorum ve balkona çıkıyoruz. Balkonda dedem, arkadaşlarımı selamlamış, Gizem de dedemle tanışıp elini öpüyo, gelinim bu mu diyo.. gülüyoruz.

Daha sonra Gizemle birlikte oturuyoruz, konu Emre'den açılıyo.. Bölüm değiştirmiş, Farsçaya geçmiş.. Feysbukta Farsçaya sövüp duruyomuş falan.. Tam onu konuşurken, rüyadan uyandım. Yıkıldım beyler, rüyanın ilk kısmı olmasa da sonrası çok inandırıcıydı.