stresle geçen bir iş gününün ardından eve uykulu bir şekilde döndüm kapıdan içeri geçtim ve koltuğun üzerindeki püskülle oynayarak yatağa uzandım elime kumandayı alıp kanalları dolaşmaya başladım kanalların hepsi çöp yığını gibi bir ton saçma şeyle doluydu televizyonu izlerken uyuyakalmışım 1-2 saat sonra gürültüyle uyandım pencereden yıldızları görünce hala gece olduğunun farkına vardım hala açık olan televizyondaki spikerin bağrış çağrışları dikkatimi çekti ve gözlerimi kısarak altyazıyı okudum okur okumaz tırnaklarımda bile hissettiğim bir soğukla titredim bıkkın bu insanlar dünyaya bir son vermek istemiş olacak ki nükleer savaş başlamış tüm vatandaşlara silah kullanma yetkisi verildi gibi saçma bilgilerde dahildi hemen koltuğun altındaki çantayı çıkardım ve metal çantanın vidalarını ellerimle çıkarıp içindeki silahı aldım kemere bir kayış geçirip silahı kayışa geçirdim ve hayatta kalabilmek için dışarı çıkmayı göze aldım zaten kaybedecek bir şeyiminde olmadığının farkındaydım tüm tanıdıklarımın gözlerinden düşmüş biçâre yaşıyordum dışarı çıkar çıkmaz etrafın yanmakta olduğunu ve insanların feryat ederek etrafa kaçışmakta olduğunu gördüm karşı evdeki sevip açılamadığım kızın ölmüş olduğunu görünce yüreğimden kamçılanmışa döndüm o an artık kendime bir amaç edinmiştim dünyayı bu savaşa getireni bulup vuracaktım nükleer savaştan korunma için yapılan sısğınağa doğru koşarak ilerledim sığınağa yakın bir noktadaki iki asker kimseyi almıyordu insanların arasından sıyrılık yaklaştım silahımın olduğunu ve işe yarayacağımı söylememe rağmen içeri almadılar ve ikisini vurup insanların içeri hunharca dalışını sağladım sığınağın kapısına geldiğimde tahminen 1-2 km öteye nükleer bomba atıldı ve diğer o insanlarla birlikte öldüm ... çalan alarma birlikte koltukta doğruldum gece boyu açık olan televizyonu kapadım ve ailemle birlikte pazar kahvaltısına oturdum.