Hayatın bi ileriye alma tuşu olmalıydı. Sıkıldın mı ? Terk mi edildin ? Paran mı yok ? Esir mi düştün ? işini sevmiyor musun ? Özgür değil misin ? Engelli misin ? Çirkin olduğunu mu düşünüyorsun ? Yaşayabileceğin her şeyi yaşadığını mı düşünüyorsun ?
Kafanın tam üstündeki o düğmeye bastığın da senin o refaha kavuştuğun zamana kadar sardırabilmelisin. Kolaya kaçış diyenler olacak, korkak diyenler olacak ama kime ne !
Sonu belli olan hayat filminde ne kadar da çok konuşup az eyleme geçiyoruz.

Hayat pastasından bana düşen o taşlaşmış, sert dilimimi, ıslatacak kadar göz yaşı dökememiş olmama üzülüyorum. Bazen garip özlemlerim olduğunu düşünmüyor değilim.
Bazen o kadar yoğun bir şekilde hüznümün içinde boğuluyorum ki bunu atlatamayacakmışım gibi geliyor. Zorluyorum her zaman ki gibi, yaşamaya çalışmayı zorluyorum. Bir yerde patlayacağım ama içimden hiç önlem almak gelmiyor.

"Bırak" diyorum. Bırak !
Benle uğraşmana değecek kadar büyümedim daha bi süre üzülmeden geçse ? hatta hiç olmazsa sadece kafam da ki sesi rahat bırak. Yalvarıyorum ama bu sana bi şey ifade etmiyor öyle mi ? Ne yapayım ? Kaçayım mı ? Uzaklara gideyim ? Hayatıma son vereyim ? Sadece tekrar ayağa kalkmama müsade et hiç olmazsa. Gerisini ben hallederim yeter ki tekrar ayağa kalkmama ramak kalmışken tekmeleyip o kirli suyun içine tekrar itme beni. Sadece bırak, lütfen !