çalıştığım iş yerini sevmiyorum.

ayrıca son zamanlarda çok büyük ipneliklere maruz kaldım. kalmaya da devam ediyorum. sinirleniyorum. artık alttan alamıyorum. insanlara tahammül kapasitem de gün geçtikçe azalıyor. bu da beni yalnızlaştırıyor. çok yakın arkadaşlarım çok büyük ipnelikler yapıyorlar. işin kötüsü hayatım hep böyle oldu. hep bir yalnızlaşma sürecine sokuldum. kendimi çok sorguladım acaba ben mi hatalıyım diye. ama değilim. çünkü bundan 5-6 sene öncesinde huur çocukluğu yapanlar gelip özür diledi vaktiyle.

gerçekten çok huur çocuğu var dayanamıyorum artık. ailemden de uzaktayım. arkadaşlarım gün geçtikçe azalıyor. kimseyle konuşmadığım günler bile oluyor dıbına koyayım. hiçbir şekilde mutlu değilim kısacası. yüzüm gülmüyor anasını satim

lan liseli ve üniversiteli bebeler benden size tavsiye bir işi parası iyi diye veya başka sebeplerle kabul etmeyin. mutlu olmaya çalışın akıllı olun