Perşembelerden bir perşembe dünyanın mavi yeşil renginide dahil herşeyini değiştiren bir aşkın henüz yorulmaz şövalyesiyken , prenses ile bir bankta oturuyorduk.ne onun kalesi ne benim atım yoktu.bu tanrının butcesıyle alakalı.her fılme yeterlı odenek cıkarmıyor.ama ızmırı ısıtan gunes denızın hemen ustundeydı. gunes yavas yavas su alırken batmaya başlamış , sudakı her dalgada kıyıya kendını atmak ıcın daha cok debelenıyordu.tam o anlarda prensesın anlattığı şeylerde o kadar kalabalık vardı ki.ama ön sıraları boşver hiçbir yerinde ben yoktum.tam o anda bi şekilde ölmüş olmalıyım ki halime dışardan bakma şansım olmuştu. hiç çocuğu olmayanbi eve misafirliğe gitmiş bir çocuğumda sanki koltukta emaneten oturuyorum. halının desenlerine bakıp vakit geçirmeye çalışıyorum.

aha o günlerde yazdığım yazı vay amk ne duyusalmışım baştan yazayım dedim de olmadı *