inci itiraf

Son zamanlar pek iyi değilim... Uzun süredir aklımda olan ölüm düşüncesi artık apaçık bir hale gelmeye başladı... Amaçladığım yer ile geldiğim arasında çok büyük bir uçurum görüyor, korkuyorum...

Sevdiği işleri yapmalı insanlar ve yine sevdiği kimselerle yaşamalılar... Oysa sevdiğim,ya da sevdiğimi zannettiğim insanlarla aramda uçurumlar var... O uçurumlara açılan boşlukta yar dediğim kimselerin yarınlarda olmadığını resmeden başka insanlar ...

Hayat bu kadar mı zor ? Ben mi zorlaştırıyorum yoksa her şeyi ... inan bunu bilmiyorum... Bir cevabı olmalıdır ve muhakkak vardır da, lakin merak bile etmiyorum ... Felsefe gibi hissediyorum kendimi, cevaplar değil mühim olan... sorular

Tenime değen her el ona hayat mı verecekti ?

Nefesime karışan o nefesler ? Peki onlar neredeler şimdi ?

Kime sigaramı ıslatmamasını söylemem gerekir ? ... En dehşetli sevişme anlarının akabinde, amerikanvari bir şekilde çarşafa dolanarak doğrulmak varken, neden daldaşak kalktım ki onca sene ?...

Gökyüzü bazen açık mavi olurdu .. Gök mavililer derlerdi italyanlara ...

sonra ...

sonra ... her yanım demir perde grisine büründü ...

Çayın tadı yok ... sarma tütün eskisi kadar afilli değil ...

Saçlarım epey seyrelmeye başladı ve eskiden bir nebze olsun kendimi idare eder derecede beğenirdim ... şu an ciddi manada aynada gördüğüm zata ecdadunu giberun diye haykırıyorum

Sevmiyorum olum ben olanları ... kabullenemiyorum bu kadar dipte olmamı ... Hak ettiğimi düşünsem bile, bu kadarı fazla idi sanırım ... Beni unuttun mu ey yaratıcı ? onca sene secdegah belleyeni bu kadar cefa içinde bırakmanın maksadı ne ki ? isyan mı edeyim ... haşa ... kahrında hoş, lütfunda ...

Çalmıyor anasını gibtiğimin telefonu ... çalmıyor artık ...

güzel bir kız görünce heyecanlanırdım eskiden ... olmuyor ...

Tiksindim insan etinden ... kendi etimden ... cidden hayli ağırmış ...

Bakalım artık ...