Ağlayışın, gülüşün... ikisini de gördüm. Öyle bir kazındılar ki içime, ne kadar kırmış olsan da bu yorgun kalbimi, yine seni istiyor. Acımın kaynağı olan sen, yine acımın panzehirisin. Sahteliğin izinde yürüyen bu dünyada, benliğimizi olduğumuz gibi açmıştık birbirimize, belki de bir nevi gelecek olan acılara yer hazırladık bu sayede. Bir tür mucizenin olmasını bekliyorum her gün, bu bir farkındalık ya da özür olabilir, ne olursa bir an önce olsun istiyor içimdeki sabırsız, tarifi imkansız olgu. Aksi taktirde ikimizde ayıpladığımız o sahtekarlardan olacağız, sevgiyi kullananlardan. Ağlayışın, gülüşün... bir gün daha hayal ederek bitiyor. Benimsediğim değerler, seni karşılıksız affetmemi engelliyor, küçücük bir yel bekliyor senden, yeniden alevlenebilsin diye. Sevgi, ışık hızından daha da hızlı yayılıyor, dürüstlüğün olduğu yerde. Aramızdaki nüans bununla çok kolay giderilebilir. Ağlayışın, gülüşün... hissediyorum hala gözyaşlarını, sildiğim elimde, yakıyor. Görebiliyorum her iyilikte seni, lakin koyamıyorum kendi yanıma. Aramızdaki duvara ışık girmiyor, gündüzün aydınlığında. Sevgiyi yanlış kullandığımız için cezalandırılıyoruz belki de. Bu kadar acı yetmedi mi? Yanlış kelimeler kullanma bu defa kırılgan yüreğime, gel artık. Sadece bir adım! Ağlayışın, gülüşün... devam ediyor içimdeki savaş yanan bir mum misali. Mumdan akan her damla sol yanıma düşüyor. Bu yürek tek bir kelime ile kurtarılmayı bekliyor...