o yaratıcıya itaat etmeyi haklı kılmaz. dahası; bu o yaratıcıya dayanarak "düzen"i, boyun eğmeyi savunmayı haklı kılmaz. ibrahimi tariflerin yaratıcısı bir "anne" değil, yaratma eylemini gerçekleştirdiği, daha da doğrusu omnipotent tarif edilmiş bir iktidara sahip olduğu için "babası" konumunda. ayrıca ebeveynin bile hükmünün bittiği ve artık çocuğunun kendi ayakları üzerinde durması gerekeceği alanlar var: çocuğu doğada tek başına, algısını, duyularını, bedenini ve yaratıcılığını kullanarak, şehvetini, erişkinliği ve insani vasıflarını, onu kendisi yapan günahlarını arıyor.

"güç diye bir şey var mı" sorusunun, gnostik bir perspektifle, analitik bir zemini var. boyun eğmeyi reddetmenin de bir tarihi var. boyun eğmeyi reddetmenin "büyülü" bir zemini de var. "karanlık şeytanlar" ile "aydınlatan melekler" arasındaki tarif farkı aslında bir algısal detaydan, bir rahatsızlıktan, bir elindekini kaybetme korkusundan ibaret.

gnostik bir arayış halindeki boyun eğmeyi reddedenlerin, gücün doğasını anlamak için çıktıkları yola "şaklabanlık", "maymunluk" demek gibi bir cehalete düşebilirsiniz. ama aydınlanma pratiğinin omnipotent tarif edilenin alanına hapsolmaktan ibaret olduğu yanılgısına düşerseniz bu cehalet yaşdıbınıza dönüşür.

tarihsel olan her biçimin, her ritüelin bir nedeni vardır mutlaka; bu ritüel aslında tamamıyla 5 duyunuzun "gerçek" olanı duymasına engel olan şeylere ulaşmak, kendi iç sesinize kulak verebilmenizi sağlamak için vardır. yani hepsi gereklidir ama bir yandan hiçbiri gerekli de değildir. yani köleliğe alışmış bünyelerin çeşitli kalıplaşmış formlara ihtiyacı olduğu için bunlar mevcut.

çocuk değilsiniz artık; büyüdüğünüzü kabullenin.