Antalya'da lara tarafında yaşamaktayım.
Havalar malum çok soğuk Antalya'da kar olmaz ama soğuk harbi dondurur adamı.
Neyse olaya geçelim;

Ben bu aralar eve çok kapanmıştım, ara sıra iddaa oynamaya giderim ( aslında canlıdan oynarım spor olsun diye giderim * ) bayiye giderken çöp toplayarak geçimini sağlayan benim yaşlarımda bir kardeşi görmüştüm, acayip utanmıştım. Çünkü o bu havada günlük 10-20 lira kazanmak için bütün gün sokaklarda bense 10 liraya takip etmelik kolon yapıyım diye bayiye gidiyorum. içimden geçti ulan keşke oturup sohbet edebilsek bana çok şey öğretebilir gelecek hayatım adına diye. Geçti, gitti o arkadaş.

Bu olaydan yaklaşık 1 hafta sonra larada bir mekanda otururken yol kenarına doğru, tam da kaldırımda çöp arabasını tutarak geçiyordu, kendisi. Aynı arkadaştı. Yine çok utandım, bi an gidip yanına davet edecektim ama insanların hepsi görür yanlış olur şova kaçar diye vazgeçtim ( sonradan pişman oldum.)

Bu benim içime çok dert olmuştu gerçekten samimi olarak dua ettim ve bir kere daha karşılaşmamızı diledim. Ve o duamdan yaklaşık 4-5 gün sonraya denk geliyor, dün Işıklar'da telefonumu tamire vermeye gittim. Tam mcdonalsın karşı caddesinden geçerken, bi baktım karşıda birisi var, çöp arabasıyla. Benim gözler uzağı bulanık görür, benzettim ama tam emin olamadım. Geçtim karşıya baktım harbi bizim çocuk. ilk önce harbi baya şaşırdım aklıma ettiğim dua geldi, sonra dedim artık konuşma vakti. Gittim yanına direk.
-Kardeşim merhaba bir şey söylemek istiyorum sana
+(Buyur gibi bir işaret yaptı kafasıyla)
-Ben seni dedeman tarafında görüyorum, evimin çevresinde görüyorum, inanır mısın bilmiyorum ama bir kez daha görmeyi dilemiştim ve şuan burda da gördüm. Bu soğuk havada gerçekten seni gördükçe büyük saygı duydum sana karşı sürekli bir yerlerdesin çalışıyosun. Yanlış anlamazsan eğer açsan yemek yiyelim ya da kahve içelim, dedim.

Beyler bu an çocuğun yeminle gözleri doldu, hani direk tamam demedi ya da hayır., sanırım önce bi dediklerimi düşündü. Sonra biraz daha ayak üstü konuştuktan sonra kahve içmeye ikna ettim(aç değilim dedi ama bence açtı :/). Arabasını otururken görebileceğimiz bir yere koyduktan sonra bir kahvemizi içerken sohbetledik.

Bu olayda dikkat ediyorsanız orada ne konuştuğumuzu ya da neler olduğunu anlatmıyorum. Çünkü benim amacım hiçbirinizin teşekkürünü almak ya da bu yaptığım şeyin iyiliğinden dolayı iyi biri olduğumu düşündürtmek değil size.

Sadece şunu demek istiyorum; benim bu kardeşimden duyduğum sözlerden sonra hayata bakış açım öyle bir değişti ki, biraz hüzünle karışık da olsa çok çok mutlu oldum.
Zor şartlarda hayata başlayan adamların çektiği zorluğu ve gösterdiği mücadeleyi hepimizin bilmesi gerekir ki önce kendimize sonra hayata saygımız olsun.
Ve kesinlikle mutlulukta, hüzün de, zorluklar da paylaşılmalıdır.
Sadece siz de paylaşmayı deneyin.
Kimse herhangi bir iltifat edici bir söz etmesin rica ediyorum. Kendinizi daha iyi hissettirmek için böyle şeyler yapmanız iyi ama çokta sağlıklı değil sadece hayata anlam katabilmek adına çok anlamlı şeyler bunlar.

Okuduysanız çok teşekkürler.