Malikanenin bahçesinde kuşkulu düşünceler ile süpürmeye başlarken beni irkilten o ses hala kulaklarımda çınlıyordu. Kendi iradem yok olmuş gibiydi. Sadece hiç sorgulamaksızın iş yapıyordum. Tek benden kalan şey kafamdaki düşüncelerdi. Hafızamı kurcalarken, tabi ya nasıl unutabilirdim çocukluk aşkım Matildayı. O eski samimi sohbetlerin neşelendıği sokakta az mı birbirimizi gözledik. Eh işte insan kurtlamıyor bu derin düşüncelerden. Matildayı düşünürken akşam olduğunu fark ettim. Elimdeki süpürge elimden bir anda düşüp malikanenin kapısı açıldı ve ardından yine o ses bu sefer daha güçlü bir şekilde içeri girin diyordu
içeriye yavaş ve kuşkulu bir şekilde girmeye başladım ve o an kapı aniden kapandı. Bir de karşımda ne göreyim...