Gökhanlarla bu ani buluşma faslından sonra az da olsa düzeleceğimi düşündüm. Çünkü yalnızlığın insanın yaratılışına ters, anormal bir durum olduğu bilincindeydim. Toparlanmam gerektiğine karar verdikten sonra olabildiğince evde durmamaya çalışıyordum, evde durdukça o dört duvar üzerime çöküyordu. Hassas bir sürecin içinde eve saklanmanın yapılacak en akıldışı şey olduğunu da kararlarımın hemen sonrasında farketmiştim.

Gökhan, içtiğimiz günden sonra bir daha yalnız bırakmadı. isteksiz tavırlarıma karşı sertçe karşı çıkarak uzun süre toparlanmam için uğraştı. Ya alışverişe çağırıyordu, ya sinemaya, ya da alsancakta içmeye. Ondan tek isteğim sadece onun olmasıydı, başka kimseyi istemiyordum. O ise eski neşeli, umursamaz halimi özlüyordu. "Bana söz ver kardeşim, eskisi gibi olacaksın." diyordu.

Eskisi gibi nasıl olabilirdim Gökhan, eskiden böyle şeyler hissetmemiş ve kendi ağırlığımın altında dahi ezilecek bir hale gelmemiştim.

Yaklaşık bir ay boyunca haftada 4 gün içiyorduk, gülüp eğleniyorduk. Birbirimizi kollarımızın altına alıp kıbrıs şehitlerinde, ağzımızda sigaramızla yürüyorduk. Bazen kendimizi bir taraftar grubunun içine atıyorduk, marşlar söylüyorduk sözleri bilmeden. Günler günleri kovalıyordu bunalımlı sürece kıyasla iyiydim, bedensel olarak eski halime dönmüştüm, dikkat etmeye başlamıştım.

Bir zaman sonra anladım ki o ara sana duyduğum saplantılı, ağrılı duyguların tesiri ruhumda bağışıklık kazanmıştı ve seni düşünmesem dahi gücüm kalmamış haldeydim.

Kurtulduğumu düşünmüştüm senden, çıkıp gittin sanmıştım benden.