Elim direksiyonda sabırsızca bekliyordum. Kırmızı ışık söndüğünde gazı kökledim minivanım tümsekli yolda sarsılarak hızlanmaya başladı. Tabelayı gördüm

"Lutheraan Devlet Hastanesi: 3 kilometre"

Güzel, yaklaşmısız tanımadığım şehirlerde navigasyon kullanmaktan nefret ediyorum.
Arka koltukta oturan yaralı kıza seslendim.

"Dayan tatlım, neredeyse geldik"

Yakın zamanda izlediğim konferans akllma geldi. Lauran ve Alan Doyle, kaçırılan çocuklarını geri istiyordu. Onu ne kadar sevdiklerinden felan bahsediyorlardı. Klagib.

Aklıma kaçırılan diğer çocuklar geldi,
3 yıl önce. Melissa Tunner. 16 . Kaçırıldı. Benzer şekilde ailesi onu ne kadar sevdiklerini, onun ne kadar hırslı olduğunu, profesyonel basketbolcu olmak istediğini anlatan bir konuşma yaptılar.
2 hafta sonra Melissa bir çöplükte bulundu. Bacakları bir balyozla acımasız parçalanmıştı. Hala yaşıyordu, fakat bir daha yürüyemedi.
2 yıl önce. Cody Mason. 14. Kaçırıldı. Babası basına açıklama yapıp ne isterlerse yapacaklarını, Cody'nin ne kadar bilgisayar konusunda uzman bir çocuk olduğunu, onunla ne kadar gurur duyduğunu anlattı. Geleceğinin ne kadar parlak olduğunu açıkladı.
2 hafta sonra Cody bir futbol sahasında baygın bulundu. Yaşıyordu fakat iki eli de kesilmişti.
1 yıl önce. Joseph Summerset. 10. Kaçırıldı. Ailesi sosyal medyaya ağladı. Çocuklarının ne kadar zeki, derslerinde ne kadar başarılı olduğunu anlattılar.
2 Hafta sonra Joseph halka açık bir yüzme havuzunda bulundu. Şaşkın ve kendinden geçmişti. Nerede olduğunu ve kim olduğunu bilmiyordu. Belirtileri 1 ay sonra bile degişmemişti. Sonradan anlaşıldı ki. Çamaşır suyu, Antifriz, cam temizleyici, fare zehri ve bazı kimyasallardan etkilenmişti. Onu öldürmeye yetmeseler de ömrünün kalanında mental olarak hep sorunlu kalacaktı.

Hastanenin otoparkına girdim. Minivanımdan inerken, diğer çocukları anımsadım. Aileleri onları seviyordu. Fakat nelerini? Onları, oldukları insanlar olarak mı seviyorlardı, yoksa sadece iyi oldukları şeyler için mi?
Birisini sahip olduğu yetenekler ya da iyi özelliklerle sevmeye ne var ki. Herkes yapabilir. Ama ekgiblikleriyle sevmek ?

Arka koltuğa geçip uzanan kızı narince kaldırıp dışarı çıkardım.
"Pekala tatlım, şimdi seni burda bırakıcam. Ben gider gitmez çığlık atmaya başlayacaksın tamam mı?"
"Hı-hı" kafasını salladı. Elleri ve ayakları bağlıydı. Yanaklarında ilerleyen gözyaşları parlıyordu. Yüzündeki korkudan dediklerimi körü körüne yerine getireceğini anlamıştım.
Aracıma döndüm.
Ben uzaklaşırken çığlıklar da başlamıştı.

Aileler çocuklarını onların en iyi özellikleri ile seviyorlardı. Peki ya o özelliklerini ellerinden alırsam... Hala aynı miktarda onları sevmeye devam ederler mi?

Sonuncu kurbanım. Alicia. 4. Küçük olduğunu için henüz yetenekleri belirgin bile değil.
Ailesi gazetelere ve süt kutularına resmini bastırdı. Onu ne kadar sevdiklerini söylediler.

Ne kadar güzel gözlerinin olduğunu söylediler.