küçüktüm o zamanlar

ben kalp hastasi bi kardesinizim beyler , 18 yasindayim , suan saglik okuyorum , neyse olaya geceyim

ben ölü doğum olarak gelmisim dünyaya , bie bucuk saat ugrastiktan sonra hayata gözlerimi acmisim , ama birsuru operasyon gecirmisim , suan kalp hastaligim devam ediyor 4 kere anjio oldum . Simdi ise ameliyati bekliyorum hayirlisiyla , kucukken durumumuz pek iyi degildi beyler , hep hastanelerde yattim , Hatta Ankaraya tasinmamizin sebebi bile benim hasta olmammis , ben eve gelirdim okuldan , hep oynamak isterdim disarda , aksam ezani okunana kadar maç yapmak isterdim , annem calisirdi , kapiyi ustumden kilitlerdi cikmayayim diye , çocuktum anlamazdim , neden yollamiyosun anne diyordum , gozleri doluyordu annemin , hep disardan izlerdim oynayan cocuklari , hayati hep disardan izleyen bi insandim , hala da oyleyim be beyler .

Dedigim gibi durumumuz o zamanlar iyi degildi , oyuncagim bile yoktu pek , hep top oynamak istemistim , ama camdan oynayanlari izlemekle yetinirdim , aklim ermeye baslayinca daha cok aci çeker oldum , annemin gozlerinin dolma sebebini anlamistim ilkokula giderken , cektigi cileler annemin saclarini beyazlatmisti .

bunlari buraya yaziyorum , çünkü bu hayatta sizin gibi insanlari bulmak zor be beyler , hepinizi seviyorum .