babamla ikimiz yanlız yaşıyoruz, annem ben bebekken vefat etti. durumumuz pek iyi değildi başlarda, babam uzun saatler çalışmak zorunda kalıyordu, bende evde tek başında takılıyodum, çocukluğum evde geçti.

bi kaç ay önce 19 yaşına girdim, doğum günümde babam eve geldi bana sarıldı, doğum günümü kutladı ve hediye olarak takım elbise aldı. daha sonra arabanın anahtarını uzattı, dedi al arkadaşlarınla kutlarsın doğum gününü gezersiniz. arkadaş lafını duyunca kem küm ettim, dedi kutluyacak arkadaşın yokmu? bu sefer konuyu değiştirmeye çalıştım, işleri var bugün gibisinden. ama anladı ve yüzü düştü hafiften belli etmemeye çalıştı ama anlamıştım.

yarım sonra ben odamda ders çalışıyodum, oda yan odada tv izliyordu, çay yaptım, onada zütüreyim dedim, baktım gözleri hafif kızarık uzaktan, ağlamıştı belli, çok üzgündü . ben pek belli etmedim çayı koydum ve adamın moralini bozmayayım diye "hafta sonu arkadaşın işi yok , bişeyler yapacaz, arabayı o zaman verirmisin?" dedim. yüzü parladı, tamam dedi.

cumartesi günü akşamı geldi, aldım arabayı, dedim bugün arkadaşta kalacam, sonra çıktım yola yapacak birşey yok. 1-2 tur attım. en sonunda bi tane otopark vardı, çektim arabayı uyudum. sabah'da poğaça alıp eve gittim, çay koydum ve babamı uyandırdım. adam mutluydu lan, sordu ne yaptınız, ne ettiniz diye. orada aklıma ne gelirse uydurdum, işte biraz gezdik sonra gittik onlarda kaldık. adamın yüzü gülüyodu, bunu nerdeyse her hafta yapmaya başladım adamın gönlü olsun diye.