ben tek onlar hepsi

Duvarlarım vardı benim. ince ince ördürdüler. Nakış işler gibi. Tane tane. 25 yıllık hayatıma giren neredeyse her insan bir tuğla koydurdu. içinde hapsolmayı seçtim sonunda. Kötüydüler. Hatta yeryüzündeki en tehlikeli türdü insan. Duvarlarımın ardında kalan beni neredeyse hiç anlayamadılar. Arkadaş oldum, arkamdan vuruldum; düşman oldum, kahpeliklerden yoruldum; sırdaş oldum, yoldaş oldum, yarı yolda kaldım. Aşık oldum, zehirlendim. Tükendim. Gizlendim. Yıllar önce birisini sevdim. Acı çektim. Aldatıldım, oynandım. Yıllar geçti, asla değişmedi düşüncem; Aldatmak karaktersizliğin en büyüğüydü. Yıllar geçti, almadım kimseyi duvarımdan öteye. Açmadım kendimi. Anlatmadım. Yıllar geçti ilk defa birisine tekrar güvendim. Her gelen bir tuğla koydu, sen "pencerem" oldun dedim. Yıllar sonra ilk defa "aşık oldum" dedim. Günler geçti "aldatıldım". Yoruldum. insanlardan çok yoruldum. Gözlerimin içine baka baka yalan söyleyenlerden yoruldum. Tiksindim. Tekrar anladım, ne kadar sağlam duvarların ardına saklasan da kendini deliyor, ulaşıyor sana kahpelikler, kahpeler...