biraz da insanlardan bahsetmek istiyorum.. bi nebze de olsa gözlem yapmışlığım var dışarıdan bakarak.. dışarıda olduğum vakitler bakıyorum, inceliyorum.. çoğu insanda da kendime benzer ifadeler buluyorum.. belki de sadece ben böyle değilimdir diye düşünüyorum.. ama dönüp kendime baktığımda 23 yaşında ve amaçsız bir insan görüyorum.. oysa ki yaşıtlarım gezip tozarken, arkadaşları ile eğlenirken, imkanı iyi olanların çok güzel bir hayat sürüp, tam tersi yoksul olanların onlara bakıp imrenmesi ya da yoksulluk içinde bile hayata tutunacak bir umut dalı bir ışık görmeleri.. işte ben bunların tam ortasında bi yerlerdeyim.. fakat bulamıyorum, kendimi sonu olmayan bir boşlukta oradan oraya savrulan bir kağıt parçası gibi hissediyorum.. bir kısmı karalanmış, bir kısmı halen bembeyaz.. köşelerinden biraz yıpranmış fakat hala bir şekilde benliğini korumayı başarmış bir kağıt..
insanlar demiştim.. insanlara güven, insanlara bir şans ver ve onlar da sana hayal kırıklığı olarak geri dönsün.. ben çok insana güvendim, çok kişiye kardeşim dedim.. onları bana soranlara hep kendimi kefil ilan ettim.. zamanı geldi kazık da yedim, zamanı geldi mahçup oldum.. fakat ben her zaman bendim ve kişiliğimden hiçbir zaman ödün vermedim.. ne kadar aptalım ki sevdiğim kişileri menfaatsiz sevdim, ama onlar menfaat karşılığı harcadılar beni.. öyle çok drama katmak istemiyorum ama belki de bu yalnızlığım, bu umutsuzluğumun altında yatan ana sebeplerden birisi veya birkaçı da bunlardır..

yazdıkça yazasım geliyor, o kadar dolu olduğumu bilmiyordum.. fazla uzatmayı da sevmiyorum gerçi.. ama herşeye rağmen

devam edeceğim.