Vitrin canını kaplayan buz tabakası, hohladığı nefesi ile minik sellere dönüştü. Kayan su damlacıkları, cam tabakasının üzerinde yarıştılar. Şimdi, çoğunlukla esen rüzgârların ardında beliren durgunluğa benzeyen bir şey oldu. Puslu vitrin camı billurlaştı ve her şey olduğu gibi meydana çıktı.

-Tamam yerinde duruyor, diye mırıldandı.
Sağ elini, hızlı hızlı çarpan minik yüreğinin üzerine koymuştu. "Acaba" ların uğuldadığı bir fırtınaya tutulmuş gibiydi. Dudakları, akoru bozuk bir piyanonun tuşları gibi ses çıkarıyordu.

-Acaba alabilecek miyim?
-Acaba alabilecek miyim?
Acaba, acaba?
Ve devam eden bir sürü "acaba" lar, bir süre sonra onu dükkânın içerisine itiverdi.
Dükkânın içi sıcaktı. Tıpkı annesinin yüzünü öpen dudaklarına benziyordu. Isıtıcı ve güven vericiydi.
-Ben diye kekeledi.
Tezgahtar, ondan önce konuştu.
-Haydi başka kapıya' Allah versin!

Konuşamadığı kelimelerini, ağzında yuvarlayıp yutmak istiyordu. Ama yutamiyordu. Yuvarladıkça büyüyen kelimeler yumağı, adeta nefesini kesiyordu. Boğuluyordu sanki.

Kovmak istediği küçük insanın olduğu yerde mıhlandığını gören tezgahtar, bu defa bağırdı:
-Sana söylüyorum çık git.

Bu defa elleri konuştu. Kırışık birkaç kağıt parayı uzatmak için onları kullandı. Sonra da:
-Suracıktaki kitabı istiyorum, diyebildi.

Tezgahtar tuşa gelmiş mağrur bir güreşçi gibiydi. Çok utanmıştı. Küçük insanın giderek büyüdüğünü görüyordü. Midesinden once, kafası acıkan ilk insanla karşı karşıyaydı bugün.