ilk okul zamanlarıydi babamın durumuda pek iyi değildi beyler bu yüzden babamdan pek birsey isteyemezdik istesek adam alamayınca morali bozuluyordu. iki tane ayakkabim vardı biri Kundura tarzı siyah bo ayakkabiydi okula gitmek için kullanıyordum biride pazardan 1 liraya aldığım lastik krampondu. Bilirsiniz mahalle aralarındaki maçlarda ayak falan kalmazdı binlerden anasını giberlerdi. Birgün babam işten erken gelmişti beni arkadaslarimda top oynarken görmüş. Normalde babam eve gelmeden oyunu bitirir eve giderdim. Ama babam benden önce davrandı. Arkadaşlarımla top oynarken gördü . Akşam ezanindan önce evde ol dedi gitti. Neyse bunun üstünden iki gün geçti .Bir gün babam elinde bi ayakkabı kutusuyla eve geldi bu ne dedim aç bakalım neymiş dedi. Beyler bi açtım yep yeni gıcık gıcık krampon aq. Nasıl sevindim. Sevincimden Takla atıcam nerdeyse. Neyse diğer gün yeni ayakkabimla dışarı çıktım bizim mahalledeki binler ayakkabiyi gördü deliye döndü hepsinin ayagindakinden yeni. binler anlasmislar top ne zaman ayagima gelse topa değil ayagima vuruyorlar. Bir baktım sol ayagimdaki ayakkabı paramparça olmuş beyler. tabanı ayrılmış oturdum aksama kadar ağladım. Ama babama caktirmadim bilse bendende çok uzulurdu. O günden sonra top oynamayı bıraktım. binler yüzünden çocukluğum asosyal geçti . burdan hepsinin dıbına koyayım.