ömer evden çıkarken umutsuzca arkasına baktı
acısı hala devam ediyordu. nasıl yaşayacağım ben bununla derken belki profesör derdine derman olabilirdi. zaten şu ana kadar her konuda ona koşmuştu bir nevi akıl hocasıydı artık onun.
hemen pavyona gitti. aslında koşarak bitmek isterdi ama acısı buna müsade etmiyordu.
pavyona girdiğinde profesörün ve işçilerinde işleri yeni bitmişti. yeni bir yangın sistemi kurmuştu profesör. ömeri elinden tuttu ve bir çocuk gibi sistemi anlatmaya başladı. ömer susarak dinliyordu. bölememişti profesörün o çocuksu halini. sadece vana olayını sordu profesöre. neden bir vana acil durumda sizin gibi bir makina mühendisi profesör neden otomatik bir sistem kullanmadı diye sordu. profesör tam cevaplayacakken telefonu çaldı. anlamadığı bir dille konuşuyordu profesör.
gel dedi bahçede anlatayım bilmen gereken herşeyi.
içeri geçtiler otur dedi prfesör. ömer böyle ayakta daha iyi dedi.
hafifçe sırıttı profesör. ve bak seni kimlerle tanıştıracağım dedi.
o anda ömer kapıdan burcu ile giren 3 zenciyi gördüğünde kafasındaki boz ayılar çoktan halaya tutuşmuştu bile.