Asosyal olmamim sebebi babamdi aslinda. Kucuk yasta kaybettim umudumu babamla birlikte. Ben disarda oynayamazdim, arkadaslarimla eglenemezdim, gezemezdim her zaman, babam yataga bagli son nefesini beklerken. Dedem derdi herzaman "insanin hayati, insanin hayalidir" ben hayallerde yasardim gerceklerde susardim. Dedem yetistirdi beni. Babam oldukten sonra annemle dedemlere yerleştik.

Bayramlardan hep nefret ederdim. Oturup caddeye bakan penceremizin kenarindan izlerdim o meshurr bayram sabahlarini. Babasinin elinden tutmus gezen cocuklari hep kiskanirdim ama olsun benimde dedem vardi. Her bayram elimden tutardi babamin kabristanina zütürürdü. Dua okurduk cicekler ekerdik. Yarinda gidicekmiydik acaba. Bayram havasinda degildim çünkü...

• **dedeye sahip çıkıldı