Neyse beyler devam ediyorum. Damla beni tanıştırmakta geç kalmadı tabi deniz kızıyla. ismini söylerken ses tonunu ilk defa duymuştum. Yalanım yok beyler hala da onun üstende daha güzel bir ses tonu duymadım. Hareketleri çok doğal ve çok içtendi. Yürüyüşü, sallanışı, saçlarını savuruşu, konuşması, gülümsemesi, gülmesi. Hepsi apayrı bir dünyaydı resmen ve hepsinin içinde kayboluyordum. Belki 10-15 saniyelik eylemlerden ibaretti bunlar ama bana bir asır gibi geliyordu. O an sadece durup onu izlemek istiyordum. O yasta bu kadar içten ve saf bir kızı görüp onu içinde yasamak kimseye denk gelmez gibime geliyor. şanslıydım ki denk geldim. iyi ki de denk geldim. Dolaştık, sohbet ettik sonra ilk onu evine bıraktık. Artık oturduğu apartmanı biliyordum. Kuşadası'nın küçüklüğünden bahsetmiştim herkes herkesi tanır demiştim nasıl oldu da aynı mahalledeki kızla hiç denk gelmemiştim. Apartmanın önünden ayrıldık yokuşu çıkıyorduk balkondan damla diye seslendi deniz kızı ve dönüp ona baktığımızda el salladı ve içeri girdi. Oradan damlayı evine bıraktım ve kendi evime doğru yürümeye başladım. Yürürken "acaba" dedim, "acaba bir yaz sabahında perdenin arasından sızan güneş yüzüne vurduğunda onu saatlerce izleyebilecek miyim?" işte bunun cevabını hala daha hiç bilmiyorum. Eve geldim hemen damlaya mesaj attım "Kız çok hoş ve tatlıymış" diye. "Evet öyle, istiyorsan ayarlayabilirim" cevabini aldığımda havalara uçuyordum ama bana bakmaz düşüncesiyle "gerek yok ya içimden geldiği için söyledim" diye cevap verdim. Daha sonrasında biraz daha sohbet ettik sonra kapattım. -Konuşma dediğimde facebook üzerinden yapılıyor o zamanlar whatsapp nerde?-