Hepimiz hayata başlarken hep aslında geriden gittik. Neden mi kronolojik olarak açıklıyım isterseniz. Zaman:Yaş 1-2 ilk yürüme zamanlarımız yürürken her düştüğümüzde bizi hep alkışlayıp Aferin derler aslında orda defalarca düşmemize rağmen ayağa kalkmamızı sağlayan şeyler bacaklar diğil ailemizin desteğiydi.

Zaman:Yaş 4-5 anaokulu biraz uyum problemi ve yeni insanlardan yüzünden sıkıntılar baş gösterdi.Ama şimdilik en azından azar yemedik. Fakat artık taktir yok,eee noldu durum 0-1 oldumu bitermi bitmez.

Zaman:Yaş 7 ilk kez bi karne aldık. Fakat notlar taktan öte peki noldu çocuk motive edilip desteklenceğine azar yedi hatta biraz daha eski jenerasyon dansanız dayağı bi güzel yediniz. Oldumu 0-2

Zaman:Yaş 11 ilkokul son(gerçi şimdilerde soktumun 4+4 sistemi var demi amk)okul sıralarında azmı parmak kaldırmadık ama ne oldu aq mk hocası çocuğa düzgünce anlatacağına gitti çocuğu susturup hevesini kırdı. Zaten bundan sonra çocuk ne söz hakkı istiyo nede hayatta o kadar katılımcı oluyor 0-3.

Zaman:Yaş 18 sınav stresi çocuk lise hayatının önemli bi bölümünü arka sırada uyuyarak yada akşamki maçın muhabbetiyle geçiştirdiği için ailesinin ve sistemin baskısıyla sıktığı tüm o zamanların telafisini 1 yılda doldurmaya çalışır sonuç hüsran, alsana 0-4.

Peki şimdi sorucaksınız niye böyle tak gibi nesil yetişiyor diyorsunuz.Çünkü gibtiğimin beyinsizleri çocuğun daha ufacıkken hevesini ve azmini kırdınız yetmediği gibi çocuğu analık babalık yapçanıza hayatını gibsin diye telefon, bilgisayar aldınız. Eğer bugün o çocuklarda problemi birimlerinde arıyorsanız çok uzağa bakmanıza gerek yok aynaya baktığınızda görebilirsiniz.
Özet:çocuğa para diğil ilgi ile yetiştirin ve her zaman destek olun.