10 gün falan içinde kepçe kullanmayı tamamen öğrenmiştim. Uçurum bir dağda bile yol yapabiliyordum artık. Derken annemle işe gitmediğimiz bi sabah babam aradı. "Ekmek varmı evde?" dedi. Bi an afalladım camdan dışarıya baktım bizim araba aşağıdaydı. Babanız her ne kadar babalık yapmasada cidden gölgesi yetiyor beyler bunu anladım. indim hemen sarıldım babama. Sonra eve geldik annem bağırmaya başladı niye geliyorsun buraya falan diye derken bi yolla barıştırdım bunları. Çünkü aynı sofrada yemek yemeyi cidden özlemiştim. Bu arada atladığım ufak bi detay var daha öncesinden muğlada yaşıyorduk. Neyse bunlar barıştı çıktık yola muğlaya gidiyoruz. 10 saat sonra vardık. Bizim bin mustafayı özlemişim sarıldım bayaa. Sonuçta 1.sınıftan beri tanıdığım kardeşim dediğim adamdı. neyse 1 ay geçti işte. Babam işe gitti sabah, annemde valizini toplamaya başladı " yapamıyorum olmuyor babanla, gidicem bu akşam söyleme babana" dedi. Tamam diyebildim sadece. Aklım almıyordu hiçbişeyi. Ne yapıyordu bunlar? Benim hayatımı yastığın altında ezilmiş bir peçete gibi gibtir ediyorlardı. Ama bu bencillikti. Kendi mutluluğu için evladından vazgeçmekti. Neyse mustafa ben annem kardeşim gittik terminale. Tam anneme sarıldım kardeşime sarılacakken otobüs kalkacak oldu ben sarılamadan gittiler. Geri dolmuşla dönerken ağlayacaktım ağlayamadım beyler. Kendimi zar zor tutum. Hayata karşı " ananı giberim sende kimsin" demeyi öğrenmem gerektiğini biliyordum. Yolda babamı aradım. " Baba annem sana haber vermemi istemedi, az önce bindiler otobüse ve gidiyorlar" dedim. Babamın tek dediği şey ise...
*beyler az önce daha uzun bi şekilde atacaktım sorun oldu atamadım elimden geldiğince hızlı olarak tekrar yazdım banada acıyın amk gibeyim imlayı