sene 1992 ilk okul 2. Sınıfta ilçemize tiyatro gelmişti pamuk prenses yedi cücelerdi oyun o güne kadar hiç tiyatroya gitmemiştim tamam diyebilirsiniz ebe muallak ayranın yok içmeye ama 8 yaşında çocuk işte beyler ne anlasın parasızlıktan, ilkokulda a ve b olmak üzere 2 tane 2.sınıf vardı 45-50 tane öğrencinin içinden ben ve 3 arkadaşım tiyatro için para getirememiştik bunu anneme teklif dahi edemezdim ama o kadar çok isterdimki gitmeyi.. gidemedik o koca öğretmenler 3 tane çocuğu mutlu edemediler etmedikleri yetmezmiş gibi para getirmedik diye ceza olarak kömür çekmiştik gururumun bu kadar incindiği bu kadar rencide olduğum başka bir olay hatırlamıyorum. O zaman karar vermiştim okumak ders çalışmak benim için vakit kaybıydı para bize bugün lazımdı.

1993 senesinin yaz tatilinde çarşıda bir esnafın yanında çalışmaya başladım yazlık çıraktım 9 yaşındaydım ağır bir işti arıcılık malzemelerinin imal edildiği bir yerdi ustam çok babacan adamdı eşide kendiside beni çok severdi yetim olduğum için bana ayrı ilgi gösterirdi Allah uzun ömür versin hala daha bayramlarda evine gider hayır duasını alırım. Harçlıklarımı biriktirir anneme verirdim kışında aynı ustanın eski peynir tenekelerini geri dönüşümünün yapıldığı deposu vardı ben cumartesi pazarları bu depoya gider peynir tenekelerini yıkardım, bütün yaz içinde kurumuş peynir suyuyla bekleyen tenekelerden ağır bir koku yayılırdı birçoğunda yıkarken kusardım o pis ve iğrenç kokuyu hala daha hatırlarım. Akranlarım o cumartesi Pazar günlerin de gezip okullarındaki etütlere yada dersanalere giderken ben hep çalıştım.

üniversiteye gitmedim 16 yaşında sürekli olarak iş hayatına atıldım 21 yaşında askere gidip geldim 16 yaşından sonra annemden beş kuruş para almadım, kendimi bildim bileli çalışıyorum hiçbir zaman umudumu yitirmedim hep bundada bir hayır vardır diyerek geldim bu yaşıma. Bügün 32 yaşındayım dostlar evlilik olayında büyüklerimiz der ya allah iyilerle karşılaştırsın diye bu çok önemli beyler, 28 yaşında evlendim allaha şükürler olsun çok iyi insanlarla karşılaştırdı beni, eşim dünyas iyisi bir insan yokluk görmemiş ama halden anlıyor ikimizde çalışıyoruz önce araba aldık şimdi bodrum gbi bir yerde ev aldık her ne kadar kredilerimiz devam etsede geçinip gidiyoruz bu arada oğlum var 3 yaşında. diyeceğim o ki sakın umudunuzu yitirmeyin hayat hertürlü zorluğa rağmen çok güzl.