Kafam allak bullak oldu. Ne yapicagim hakkinda ufak bir fikrim yok. Manevi olarak dahada guclendigimi hissediyorum. 3 gun boyunca ses yoktu. Ne şerlilerden ne bizim taraftan. Bittimi diye dusunuyordum

Satirlarima devam ediyorum. 3. Gunun sabah namazindan sonra, Musluman cinlerin benle konusani geldi. Gözleri kirmizi sana kin ve nefretle bakiyordu:

+Digerleri nerede
-Hepsi senin yuzunden öldüler. Iskence edilerek bagrislarini duya duya. Bir şerliyle anlasma yapilmiyacagi birak ilim sahibi bir insan herkes bilir
+Ama bebegimi oldurceklerdi
-Simdi olmicekmi saniyorsun. Elbet olucek elbet birgun elbet oda toprak olucak.
+Öyle a..
-Hocaya soylemeyi biliyorsun. Allah isterse canini alir diye. Ama sen bebegin icin bizi hatta tüm bu şehrin katilisin
+O zaman bu kadar bilgili biri degildim
-O zamani yok. Senden bize yarar yok. Yeni bir savas olucak ve bu sefer onlarin hepsi olucek. Kabeye gidiyorum yardim istemeye. Bu serlileri durdurabilcek gucte olanlar ordalar.
+Bana daha hicbirsey ogretmedin
-Sana ihtiyacimiz yok artik