O sınıftan çıkana kadar yıllar geçmişti resmen. Lakin halletmem gereken son bir iş vardı, okul bahçesine indim doğrudan efsunlu lavuğun üstüne yürüdüm, artık değil 10, 100 kişi olsalar dahi umrumda değildi hiçbirinin beni o an yıkmaya gücü yetemeyecekti. Artık insanlıktan çıkmıştım, bu beni gördü ama çok gecikmişti önce kafayı geçirip yumruklamaya başlamıştım, gelenlere geçirebildiğim kadar kötü bir şekilde geçiriyordum aynı şekilde ayırmaya çalışanlarada. Hocalar müdahele etmeye çalışsada onlarada vurmaktan çekinmedim bir süre sonra sadece izlediler. Sonrasında polis ve ambulans geldi, lavuk ölmemişti ama hayatında kendisine atılabilecek en büyük dayak atılmıştı. Benide karakola zütürdüler ifademi aldılar, öğlene doğruda bıraktılar ama lavuğun ailesi şikayetçi olmuştu onun için ilerde mahkemeye gitmek zorunda kaldım. Ufak bir kavga olmadığı içinde ve okula gidersem olaylar büyüyeceği için ya naklimi aldırmamı ya okulu bırakmamı söylediler. Bırakmayı seçtim ama sonrasındada açıktan tamamladım liseyi merak etmeyin lan. Anlayacağınız bir kevaşeyi dinlediğim için (Beyza) hayatımın en güzel kısmını söküp attım.

irem i o günden sonra birkaç kere gördüm evlerinin orda gizlice eve giriş çıkışını seyrettim, çekirdek tayfayla bağım kopmuştu zaten, Beyza yı dahada görmedim. Artık başıma bela gelmiyor ama o günün pişmanlığı hâla sırtımda.

irem i hâla deli gibi seviyormuşum lan ben. Neyse beyler bu arada facebooktanda gördüğüm kadarıyla irem de yalnız hâla. Diyeceğim şudur beyler, gibtiredin lan, eğer seviyorsanız ona zarar görmesin triplerine girmeyin, eğer seviyorsanız emin olun sizin kadar sevip mutlu edecek birisi daha yok. Birisi sevdiğinize daha iyi bir hayat sunabilir ama sizin ettiğiniz gibi mutlu edemez. Sağolun dinlediğiniz için. Bu hikaye burda biter.

Soruları alabilirim artık.