93 doğumluyum oysa ki.

Çoğu yaşıtımın hevesleri, hayalleri, idealleri var. Benim ise yaşama sevincim yok. Aklım kesmeye başladıktan itibaren 11-12 yaşlarımdan itibaren hep sorgulayan biri oldum. Ne kendime ne etrafımdakilere doğru cevapları verebilmiş değilim. Aklınıza dahi gelmeyecek ailevi sıkıntılar geçirdim. Geçirmeye de devam ediyorum.Bu sizin bildiğiniz gibi maddi veya her ailede olan sıkıntılar değil. Anlatmak isterdim ama bunun için yazmaya bile takatim yok. Uzun lafın kısası. Üniversiteyi bıraktım. Ailemle birlikte başka bir şehre yerleştik. 1 senedir evden daha doğrusu odamdan çıkmadım desem yeridir. Burada hiç arkadaşım yok. Sosyal medyayı oldum olası herkesin kullandığı gibi kullanamamışımdır zaten. Tek yaptığım günde bir öğün yemek yemek için mutfağa geçmek. Geri kalan zamanların çoğunu uykuda ve bilgisayar başında geçiriyorum. Hayatta ki hiçbir şey ilgimi çekmiyor. Para kazanmak, iyi bir kariyere sahip olmak, insanlar tarafından sevilen biri olmak.. Bazen kalk diyorum kendime şunu yap, yapabilirsin, başarabilirsin. Ayağı kalktığım anda kaçıyor hevesim. Yapsam ne olacak ölümlü dünya diye geçiyor içimden. Üniversiteyi bıraktım demiştim istemediğim bir bölümde okuyordum. Ulan dedim 3 senelik kız arkadaşımı, ailemi herkesi karşıma alacağım ama bütün ömrüm boyunca aslında yapmak istemediğim bir meslekte olmayacağım. Sınava girdim tekrar hiç çalışmadan 2 yıllık istediğim bir bölüme yetecek kadar puan aldım. Kendimi geliştireyim diyorum ingilizcemi geliştireyim mesela tam o yolda bir adım atacakken hevesim kaçıyor. Veya daha hızlı klavye kullanayım 10 parmakta geliştireyim kendimi diyorum yine aynı şey oluyor. CS:GO, LOL gibi oyunları oynarım biraz üst seviyede hemde artık onlardan dahi zevk alamıyorum. Yemek yemekten, gezmekten, üstüme başıma birşeyler almaktan, aklınıza gelebilecek hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yaşama sevincim yok. Müslüman olmasam çoktan intihar etmiştim. Beni tek durduran şey bu. Sürekli yatıp uyumak istiyorum. Fakat uyurken de hiç rahat etmiyorum. Anlamsız, karman çorman, kötü bir sürü kabus görüyorum. Ne uykuda ne uyanıkken hayat beni biraz olsun gülümsetmiyor. Her an aklımda ölüm var. Çok yakın bana tam ensemde. Hapşırınca öleceğim, sigarayı içime çekince bir anda artık nefes alamayacağım, uyuyorum ama sabahı göremeyeceğim, gibi bir sürü ölüm senaryosu sürekli aklımı kemiriyor. Her yerim ağrıyor. Belim, bacaklarım, kollarım, omuzlarım.. Etlerim acıyor. Sanki ucundayım uçurumun, bıraksam kendimi boşluğa içime bir huzur dolacak.. Ama yapamıyorum..