Yarın erkenden uyandım işe gitmem gerekiyordu. Zaten bu dünyada yaşadığıma dair tek kanıt çalışmaktı. Hayatımı geçinmek için çalışmak zorundaydım. Bu dünyada yapabildigim en iyi şey köpek gibi çalışmak.

Ama o gün gitmedim istemiyordum artık kokuşmuş insanların altında çalışmak, sıkılmıştım ne vardı normal insanlar gibi olsaydım. Onlar gibi hergün işe gidip gelsem birkaç arkadaşım olup eğlenseydim. Ama yapamıyordum işte. Bütün gün evde oturdum hiçbir şey yapmadan sadece boş boş oturdum.
Akşam yine yüzünü göstermişti karanlığı ile hapsediyordu insanları içeriye. Sanki herkes emre uyar gibi eve girmek için koştururyordu bir an önce eve gitmek için.
Tekrar yürümeye karar verdim yine dışarı çıktım öylece sebebsiz nereye gideceğini bilmeden yürüyecektim yine. bir an aklıma o adam geldi belki yine görürüdüm onu o adamda tuhaf birşey vardı beni kendine çekiyordu anlam veremiyordum. Ayaklarım istemeden ona zütürüyordu. Yine oradan geçerken durdum baktım kimsecikler yoktu sokak köpekleri ve ben yapayalnız. Tam yürücekeken yine o ses.