çatıdayız. bekliyoruz. ne beklediğimizi bilmeden bekliyoruz.. koşmanın etkisiyle hızlıca aldığımız nefesler yankılanıyor kulağımda.. fakat nefes alışların yanında bir ses daha belirdi kulağımda. telsiz.. cızırtıların içinden çekip çıkarabildiğim bir kaç kelime.. "yaşayan var mı ? ... bölüğü.. yaşayan var mı. başkan emniyette mi ?"

sadece benim değil 4 ümüzün de gözleri açıldı bir anda.. heyecandan elleri titreyen asker sarıldı telsize. "başkan ve birçok kişi kayıp. biz bir çatıdayız. yardım gerekiyor. 4 kişiyiz. 2 sivil. tamam".

kulağım telsizin cızırtısından gelecek bir kaç kelimeye kilitlenmişti. bekliyorduk. "asker sizi almamız çok zor toplanma yerine ulaşmalısınız. tamam"... toplanma yeri... lanet yer şehrin dışında. biz şehirden çıkamıyoruz. çatıda bekliyoruz. neyi kimi beklediğimizi bilmeden. belki de ölümü erteliyoruz.

-"komutanım imkansız etrafımızda yoğun hareket var burnumuzu çıkaramayız. tamam."
+"tamam oğlum sıkın dişinizi. stadyuma 2 saat içerisinde harekat takımı gelecek onlara katılabilir misiniz ?"
-"katılırız komutanım"
+"Allah yardımcımız olsun asker"
-"saolun komutanım"

2 saat.. stadyum çok uzak sayılmaz.. 2 saatte ulaşabiliriz. işte yine içimizde pervanelenen bir umut var.

bir an önce gitmemiz gerekiyordu. binadan inmeden önce etrafa baktık. ortalık sakin.. stadyumu buradan görebiliyordum. uzak sayılırdı.. ama gitmeliydik..

yola çıktık binanın önündeki araçlardan birine düzkontak yapmaya çalışıyorduk. çok ses çıkıyor.. bi an önce çalışsın.. toplanmasınlar. araba çalıştı.. derin bir oh çektik 2 asker öne ben ve kız arkaya oturduk. köşeden yavaş yavaş geliyorlardı. gaza bastı..