eşimin sesini duyduğumdan emin olmam gerekiyordu. aradım ve çok şükür dedim. eşimin sesi geldi. seni seviyorum dedim ve şu görevliyle konuşması gerektiğini söyledim. görevli telefonu almak istemedi. bende gibtir git dedim. akıl hastanesinden çıkışına ilerledim. ama iş arkadaşlarımın akıl hastanesinde kaldığını gördüm. patronumun en sevdiğim arkadaşımın. gözlerimi kapatıp açtım ama onlardı. delilerdi. hemen eve koştum. eve geldiğimde dünyam başıma yıkıldı. evim aslında yıkık dökük bir evdi. evet ben aslında mertmişim ve karımı çocuğumu öldürmüşüm. inanmak istemesemde nafile. eve girdim. yıkık döküktü. yukarıya çıktım. bir anda yine hayal alemine daldım. ama bu sefer biliyordum hayal olduğunu gerçek olmadıklarını. kızımı aldım yanıma senin ismin ne dedim. zeynep baba dedi. ilk isminin ne olduğunu sordum hatice dedi. aldım karımı ismin ne dedim. irem dedi. dünyam başıma yıkıldı. biranda herşeyi hatırladım. karımı ve kızımı nasıl öldürdüğümü herşeyi. nasıl yaptığımı kanlarını cansız bedenlerini. hemen yıkıldım ağlamaya başladım. ev biranda yıkık dökük gözüktü. herşey kurgummuş herşey.
karşı komşum geldi. ona neden bana mert olduğumu söylemedin dedim. söyleyecektim ama isminin ahmet olduğunu söyledin, dedi. ağladım. bana sakin olmam gerektiğini söyledi. bu evin bana iyi gelmediğini söyledi. bu evden gitmem gerektiğini söyledi. bende gideceğim ama yapmam gereken son bir iş var dedim. komşum gitti. tekrar hayal evrenime daldım. karım ve kızımla son kez vedalaştım. son kez kokularını içime çektim. sonra beni affetmeleri gerektiğini söyledim. asla beni bırakmamaları gerektiğini. beni affettikleri söylediler. ikisinide doya doya öptüm. ve evi yakıp gittim.

son. ilk hikayem imla hataları olabilir şimdiden affola.