... konuşmalarımız devam etti. Otobüs geldi beraber hızlı adımlarla otobüse gittik o bindi ardından ben bindim bianda bi sesle kendime geldim "dııııııııt" tekrar denedim yine ayni ses "dıııııt" hah dedim şimdi tam batırdık kızla konuşmaya dalıp otobüs kartına para yüklemeyi unutmuştum (oysa anneme defalarca aylık öğrenci karlarından çıkaralım demiştim beni dinlememişti sonra sonra demişti iyi mi oldu şimdi? Tabiki hayır bu dııııııt sesi hatalar serüvenimin miladı oldu ) abiye dönüp "bidaki durakta hızlıca yükleyip gele... " cümlem bitmemiştiki Esin atladı ve kendi kartıyla beni geçirdi. (ahhh kahramanım benim ne kahraman ama) gerek yoktu bidaki durakta halledecektim , konuşmaya daldım unuttum derken aynı zamanda bunu telafi etmenin bir yolunuda arıyordum aklıma parayı çıkarıp vermek gelmedi diyemem ama kabalık olur diye bu fikiri hemen sildim kafamdan ve ona "eh madem bunu telafi etmek için beraber biyerlere gidebiliriz" dedim, beni kibarca reddeder gibi "bakarız ya daha günler çok " dedi, sustum ...

Otobüsten indik evlere ilerliyoruz cadde V şeklinde iki sokağa ayrılıyor "sanırım ayrılmamız gerekiyor" dedim gülümsedi "evet" manasında başını salladı.

Ahhh eve giderken sanki ben Alâaddin ve ayaklarımın altında uçan halı, ona borçlanmıştım bunda utanılcak birşey görmüyordum aksine dahada mutlu oldum bu yakınlaşmamız için iyi bir fırsat olacaktı ve öylede oldu.