Gözlerimi açtım. Bu sefer daha iyiydim. Ayağa kalkmayı deneyecektim ki bacağım alçıdaydı. Kaburgam inanılmaz ağrıyordu. Nefes almakta güçlük çekiyordum. Doktor geldi. Ve sordum.
Ne oldu ?
Yolda giderken kaza yaptığımızı o mezit dediğim köprülerden yuvarlandığımızı anlattı. Ön koltukdakilerde yaralanma yok. Arka koltukta ise kardeşime çok şükür bir şey olmamış. Ablam kaza yerinde vefat etmiş. Mekanı cennet olsun. Benim ise bacağım ve kaburgalarımdan 2 si kırılmış. Göğüs kafesim ezilmiş. Çok sayıda yara vardı vucüdumda. Ölümden dönmüştük. Birimiz dönemedi tabii.
Ailem nerde dedim. Dışarda olduklarını söyledi. Çağırmasını istedim. Kabul etmedi. Hangi gündeyiz dedim. 2 eylül dedi aq. Ulan ben ne kadar uyumuşum dedim. Ben uyurken ablamı defnediyorlar.3 hafta kadar hastanede yattım. Sonra beni ambulansla yaşadığım şehre getirdiler. Evde yatmaya başladım. Ekim ayının başıydı.

Evde durumlar çok kötüydü. Annem ve babam hiç konuşmuyordu evlat acısı ve aynı zamanda bir evladın ölümden dönmesi. Kolay atlatılacak şeyler değildi. Zaman böyle geçti. Ayağım iyileşti. Yaralarım iyileşti. Kasım sonu gibi fizik tedaviye başladım. Ocak başı gibi o da bitti. ilk dönem yine okula gidememiştim. ikinci dönem başlayacaktım.