Aradan geçen iki hafta, intikam hırsımızı ger geçen gün arttırıyordu. ilk gecemizde bize baskın yapıp şehit vermemize neden olan grup için her yerden istihbarat bilgileri yağıyordu. Bize yapılan kalleşçe baskın çevre karakollarda geniş yankı uyandırmış, sayıları bizden hayli fazla olmalarına rağmen onları püskürtmemiz taktir kazandırmıştı bize. Kesin olmamaklar birlikte grubun kamp bölgesi tespit edilmişti. Komutanım hazırlıklara başlamamı, 3 gün içerisinde kuzey karakollarından biriyle birleşerek bölgeye operasyon yapılacağını söyledi.

Üç gün göz açıp kapayıncaya kadar geçti ve ay ışığının kaybolması ile birlikte 6 gün sürecek yolculuğa başladık. Tahmin ettiğimiz gibi operasyon bölgesine varana kadar herhangi bir dirençle karşılaşmadık. Ancak diğer birlikten ses yoktu halâ, telsiz çevrimlerine yanıt vermiyorlardı, çoktan iletişim bölgesine girmiş olmaları gerekirdi. Vakit keybetmek istemiyorduk, kalabalık olduğumuz için farkedilmemiz an meslesi olabilirdi. Yine de diğer birliği 1 gece beklemeye karar verdik. 24 saat dolmak üzereyken telsizcimiz yanıma geldi;

- Komutanım, net anlamıyorum, fakat diğer birliği sanırım ... bölgesinde pusuya düşürmüşler.

Yine bildik şey, telsiz semaçları (şifreleri) çözülmüş olacak ki birlik pusuya düşmüştü. Başka açıklaması olamazdı bunun. Hem onların yardımına gitmek istiyor, hem de baskın yapmak üzereyken bu şansı kaybetmek istemiyordum. Hemen 15 kişinin hazırlanması emrini verdim. Telsizcimin belirlediği koordinatla 15 kişi hemen yola çıktı, biz de hazırladığımız plân doğrultusunda harekata başladık.

ilk önce Rpg-11' ler ( o zamanlar çok az birlikte vardı bunlar, menzili 1100 metre, Rpg-7' lerin etkili menzili 550 metredir ) atışa başladı, uçaksavarlarında devreye girmesi ile birlikte duman ve tozdan göz gözü görmez oldu. 15 dk kadar sonra kaqrşı atışa başlamışlardı, ama hem bizi daha önceden farketmemiş olmaları, hem de baskın ateş gücümüz karşısında restgele ateş açtıkları belliydi. Ateş kes emrini vererek diğer kanasçıya daha önceden belirlediğimiz yere gitmesini söyledim, çoktan yerini aldığını telsizle bildirdi ( aslanım benim ). Görerk atış yap, bir mermi bie boşa giderse hesabını sorarım dedi, gelen cevap beni hem gülkdürdü, hem de utandırdı;

- Komutanım, var mısınız iddiaya?

Birer şarjör ( 10 x 2 ) onlara yetmişti. Onun 2 benimse 3 boş atışım olduğunu daha sonraki konuşmalarımızda anladık ( iddiayı kazanmıştı Kubi - ismi Kubilay'dı. 20 yaşında bir savaş makinası adeta, gözünü budaktan sakınmazdı, Kubi'yi daha sonra anlatacağım ).

Yaklaşık 2 saat sürmüştü çatışma, direnç yoktu. CEsetleri kontrol ettikten sonra, 26 kişi sayabilmiştik, hepimizin yüzü gülüyordu. Sonra Kubi atıldı;

- Komutanım diğer birlik... ?

- " Her şey olduğu gibi kalsın, jandarmalar burayı temizler, hemen diğerlerine yetişmeliyiz" dedim.

iletişim bölgesine girmiş olacağız ki Mehmet'in sesinii duydum;

- " Ata2, acele etmeyin, çatışma bölgesine yeni ulaştık, diğer birlikten sağ kalan yok; 14 şehit var ". Mehmet'în ağlamaklı sesini diğer askerlerime duyurmamak için kapattım telsizi.

Gökyüzüne bakarak;

- " Allah'ım şehitlerimizin intikdıbını almdan, bu çapulculardan düzinelerce öldürmeden canımı alma " dedim.