Mahvolmuştuk . Serpil, Kader ve Ayşegül kaçırılmıştık. Peşlerinden de gidemiyorduk nerden gittiklerini görememiştik. Aygül ağlıyordu.
"Ağlama" diye bağırdım ama bende ağlamak istiyordum. Gözlerim ıslanmıştı.
"Hepsi bizim suçumuz. Hepsi bizim yüzümüzden"
Yüzünü iki elim arasına aldım.
"Onları kurtarıcaz. Tamam mı? Kurtarıcaz. Başka şansımız yok."

Hemen yukarı çıktım. Büyükbabam bizi duymuş olamazdı. Duysa bile başka bir şey anlamıştır
Hemen üst kata çıktık. Aygül kamasını aldı bende günlüğü. Hızlı hızlı sayfaları çeviriyordum. Penragramlar, karabüyüler, kişiler, makineler, mekanlar. Mekanlar! işte buradaydı.
Sadece geceleri ormanda kol geziyorlardı, avlanıyorlardı ve ormanda bulunan bir meydanda toplanıyorlardı. Yazdığına göre dolunayda o meydanda avlarını yerlermiş.
Hemen telefonuma girip dolunay ne zaman diye baktım. Bu akşamdı! Demek bu yüzden kızları kaçırmışlardı. Ama nesen gündüz? Bir nedeni olmalıydı.
Meydan günlükte mümkün olduğunca anlatılmaya çalışmış. Hatta çizilmişti, porsuk ağacından 2 kilometre kadar küzeybatıda kalan taştan yapılma bir delik vardı. Nasıl desem iki metrelik beton bir tepe ve içeri doğru bir çukuru vardı.

Biz tam oradaydık işte. Ağzımdaki sigarayı attım bir elime baltayı diğer elime günlüğü aldım. içinde ayrı bir harita vardı ve ben buna göre hareket edecektim. Aygülde arkamda kamayla gelecekti. Ne kadar gelme desemde gelmek istedi.