Ölümü o kadar çok düşündüm ki şimdi bana su içmek yemek yemek gibi bir ihtiyacı çağrıştırır oldu. Yüksek bir yerde ufka bakarken neden beni almıyorsun diye bağırıyorum içimden. Bu kadar çok ölüm varken neden beni de aradan çıkarmıyorsun ki.

Ölüm, şöyle alelade bir ölüm. Herkesin başına gelebilecek türden.

Ne iş ne güç ne eş ne dost nede aile hiçbiri istediğim gibi değil. Onların istediği gibi olmayıda başaramıyorum amk ne yazık ki.

gibtiğimin dünyasında fazlalık olmaktan sıkıldım. Amacım kalmadı hiç olmadı demiyorum olanlarda zaten bir gibe yarayacak şeyler değildi. Veya şimdi bana öyle geliyor. Lanet olsun düşünen bir varlık olarak geldiğim bir dünyaya.

Doğarken ölen onca çocuk belki onlar benimkinden daha iyi bir hayat yaşayacaklardı. Onlar dururken ben neden hala yaşıyorum amk. istediğim gibi bir hayat yaşayamayacaksam ne gibime hala bocalıyorum.

Son kertedeyim ölüm. Ötesi de yok zaten...