O gunler boyunca arkadaslarimlada bulusmadim uyuyamadim en sonunda vucudum bitkin dustu ve yolda yururken dustum uyandigimda mahmut ve ezgi basimdaydi bizimkilerden kimse yoktu beni bayilinca esnaflar hastaneye kaldirmis o siradada telefonum calmis arayan mahmutmus endiselenmis kardesim ezgiye haber vermis ilk ailem dururken mal ezgiyi aramis hastaneye gelmisler beni o balde gorunce ezgiye kriz gelmis yine sprey falab sıkmislar basimda bitkin halde bana bakiyodu elimi tutmus uyandigimi gorunce doktor geldi yorgunluk stres ve ickiden bitkin dustugumu soyledi ickiyi yasakladi ve istirahat etmemi soyledi ezgiyle hala konusmadim eve biraktilar beni ama benden 1 kelime soz cikmadi hep mahmutla konustum 1 hafta istirahat ettim ve okula dondum sinifta ezgi surekli bana bakiyor ama ben konusmuyordum onla ama bu ayrilik benide cok yormustu o kadar ozlemistimki her ne olursa olsun affedecektim kafaya koymustum birgun stajdan ciktim bir baktim ezgi kapida konusmamiz lazim dedi yok git falan desemde birakmadi pesimi arabama bindim oda bindi onu orda birakmakda gelmedi icimden ama o kadar pismandiki belliydi yalvariyodu dayanamadim sarildim kokusunu icime doya doya cektim ben sarildikca daha cok aglamaya basladi optum sakinlestirdim okulun bitmesinede 1 2 hafta falan kalmisti bag evine surdum arabayi yine birlikte olduk ozlemistik birbirimizi