yağmurlu bir gündü. yırtık botlarımla koşa koşa çıkmıştım merdivenleri.

geç kalmıştım okula. içine su kaçan ayakkabıma söylenirken müdür yardımcımızı gördüm.

odasına çağırdı.

bir yanda o 3 sene büyük olan abimin parka sını düzeltmeye çalışırken diğer yanda işiteceğim azarları bekliyordum.

otur yavrum dedi.

çantamı çıkartmadan oturdum. iki elimle çantanın kollarını tutar vaziyette.

kitapların ıslanmış mı diye sordu.

ıslandığını biliyordum. ama korkumdan sadece kısık bir sesle hayır diyebildim.

çayhaneyi aradı.

iki çay iki 8 kek istedi.

şaşırdım.

kızmayacak mısınız diye sordum hatta.

hayır dedi gözlerimin içine bakarak.

kekler geldi.

muzluydu.

açıp sabırsızca yedim.

yediğim en güzel yemekti o benim için.

çünkü babam evi terkettiğinden beri makarnadan başka yemek yememiştim.

(yazdıktan sonra duygulandım be.
o zamandan beridir başka kek atmadım ağzıma).

devam ediyorum.

keklerimiz bitti, çaylarımızı içtik. babamla ilgili bi kaç soru sordu. titrek bir ses tonuyla yanıtladım.

hocam derse geçebilir miyim diye izin aldım.

ayağa kalktı, başımı öptü.

hala anlam veremiyordum.

ağzından şu kelimeler döküldü:

"benim de 2 gün önce oğlum vefat etti. den benim yeni oğlumsun dedi."

ağlamaya başladım.

8kek in ambalajı elimden düstü.

2 hafta sonra da o baba yürekli adam vefat etti.

8 ocak 2008.
te.

şu an ağlamaktan ekrana yazamıyorum.

8 yıl geçti üstünden.

kelimeler kiyafesiz...