Bu karanlık düşüncelerle birlikte yavaş adımlarla yürüyorum. ileriden sesi gelen meyhanenin ve sık sık ağaçların dışında parkta hiçbirşey yoktu. insan bile yoktu.
Daha fazla yürümek istemiyorum, nefes alamıyorum.Bu düşüncelerle bırak yürümeyi, insanın canı nefes almak bile istemiyor.Bir ağacın altında duran tahta sıraya oturdum. Kafamı yukarı kaldırdım. Derin bir nefes aldım. Biraz da olsa rahatlamaya çalıştım.
Aslında bu sorunlar,bu şehire geldiğimden beri peşimi bırakmıyordu. Düşüncelerime çözüm bulamıyordum, onları hep erteliyordum.Bu sorunlar çözüm bulmadığı için zamanla daha da güçleniyor ve içinden çıkılmaz bi hal alıyordu. Hani bi his çöker ya insanın içine, dünyada benim gibi sıkıntı yaşayan kimse yok diye düşünürsün, etrafına bakarsın herkesi mutlu görürsün. Sorarsın kendine;ben neden böyleyim?