Bazen beklersin gelir belki de bi kac dakika birşeyler konusabiliriz diye. Beklersin tum günün verdiği yorgunlukla, tüm günün verdiği uykusuzlukla. Bunlara rağmen beklersin ama gelmez. Belki, belki gecenin karanlığından çıkar da mutlu olurum dersin. Aklin onda kalir. Kendini düşünmezsin. Kanser olup gebereceğini bilsen de aman ona bişey olmasın dersin. Dersin de kim dinler ? Kim duyar ?