aslında tam bir gibkoymuşum. Bazı arkadaşlarım çok acı veren ve gibici durumlarda çok tepkisiz olduğumu, demir gibi sinirlerimi ve muhakemeli hareket etmeyi bildiğimi söylerlerdi. Kız arkadaşım ve annem aslında benim çok nazik ve duygusal olduğumu söylerlerdi bende çoğunluğun dediğine iştirak ederdim ve haliyle reddederdim "yok yeaağ" falan diyerek.

Şu son 1 haftada kendimi anlayamaz oldum içim aniden daralır, bi anda gözümden yaşlar akar oldu. En yakın arkadaşım bana neler olduğunu soruyor ve şuana kimseye çirkin demeyen ben "onun da aynı yarağımın kafası gibi tipi var" der oldum.

Bugün hatta 20 dakika önce Bach'ın orga yazdığı en yüce eser pasakalya ve fügün Rus savunma bakanlığı orkestrasının, adı sanı belli olmayan transkripsiyoncusu ve şefiyle verdiği performansı izledim. Leopold Stokowski gibi transkripsiyoncu açılışı kemanla değil, flütle yapıp armoniye org ile girişi beni çok etkiledi. Şefin flüt armonisinin bitişinde eliyle ve gözleriyle orgcuya "sıra sende!" edasıyla attığı bakış ve elini atik ve bir o kadar şehvetli bir biçimde açıp orgcuyu işaret etmesi benim içimi aniden öyle kıpraştırdı ki aklen buna bir tarif bulamadım ve olduğum yerde hüngür hüngür ağlamaya başladım.

Son bir haftada buna benzer çokça olay yaşadım amk buna bir kıvam katacak, isim verebilecek panpalarım aranıyor.

iyi geceler.