Annemin henüz 13 aylıkken beni tuvalete işemiyor diye dövdüğünü ve ondan sonra tuvalete gitmeye başladığımı da başkalarından duyuyorum.

ilkokul 4. sınıfa kadar hiçbir sınıf arkadaşımı hatırlamayışımı ve hiçbir hikayem olmayışını hayatımda bir gariplik olarak hiç görmedim.

Ancak o sıralar hatırladığım en büyük şoklardan birisi babamdan dayak yememdi. Babam kamyon şoförü ve çadırını topluyordu. Benden de henüz 9 yaşındayken yardım bekliyordu. Arkadaşlarım sokağın ilerisinde bana bakıp dalga geçiyorlardı. Onlar oyun oynuyorlardı ve onlara katılmak için büyük bir çaba harcıyordum.

Babam bana;
-Şeyi şey et. dedi
Neyi ne yapayım baba?
-Şeyi şey et?
-Baba neyi ne yapayım? diye tekrarladım.

Gözleri birden büyümüştü babamın bu halini çok iyi biliyordum. Yanıma gışımla geldi ve şeyi şey et . A... Goy... Ço... diye bana bir tokat attı.

O tokat canımı belki 10 dakika yakmıştı ama yüreğimi hala yakar.