O zamanlar serdar ortaçın sunduğu bir şarkı yarışmasını izliyorduk. Mutluyduk. Iki defa lavaboya gitmiştim saçlarıma bakmaya. Kendimi tanıyamıyordum. Güçlü hissetmeye başlamıştım kendimi. Derken kapı çaldı. Amcamlar gelmişti. Duydum fakat çıkmadım hemen. Bi saniye de olsa saçımı bozma fikri aklıma girse de hemen vazgeçtim. Beni sevecekse böyle de severdi. Adam olanı örnek gösterileni bir saç bozacak değildi elbette. Bekledim bir dakika kadar ve girdim içeri. Annemle bakıştık önce. Babamın ne diyecegini bekliyorduk derken babamla gözgöze geldik. Yüzünü pek okuyamadım. Bi şey demesine kalmadan amcam ne yaptın saçına dedi. Ben de bi değişiklik olsun artık büyüyorum dedim. Iyi bakalım dedi ve sustu. Oturdum ben de. Anlaşılan babam bir süre yorum yapmayacaktı düşünüyordu hissedebiliyordum. Annem açsınızdır hemen sofrayı hazırliyim dedi ve mutfağa geçti. Bende yardım ediyim anneme diyip yanına gittim. Bi süre kaşıkları alıp koysam da anne dedim. Babam neden bir şey demedi. Bilmiyorum oğlum dedi. Bekleyip görücez. Kızarsa saçlarımı bile keserdi. Hayallerimi de doğduğumdan beri ilk defa özgüvenimi de keserdi. Sofrayı kurduk ve oturduk yemeğe. Ben bakmasam bile babamın ara ara bana daha doğrusu saçlarıma baktığını hissediyordum. Ne diyeceksen de baba artık diyordum içimden. Sofrayı kaldırdık çaylar geldi. Babam rahat rahat otururken birden doğruldu ve dik oturdu. Zamanı gelmişti. Söyleyecekti. Mehmet dedi. Oğlum demediğine göre söyleyecekleri beni çok da mutlu etmeyecekti.