neyse devam ediyorum. şehir merkezinden ayrıldık köye doğru yol almaya başladık. yollar toprak ve hava sıcak. camları açtık ve içerisi toz toprak doldu. canan ve nurcan rahatsız olsalar da belli etmemeye çalışıyorlardı. ben arkada sessizce etrafı seyrediyordum. hoş etrafta pek bir şey olmasa da geniş ve kahverengi düzlükleri izliyordum. biz ilerledikçe şehir geride kalmaya başladı. işte o zaman mardinin neden bu kadar eski bir şehir olduğunuanladm. birbirine kenetlenmiş parmakları andıran evler , şehre değişik bir heybet katıyordu. uzaklaşmaya başladıkça şehir geride bir silüet gibi kalmaya başladı. fatihle furkan ise arkada şaklabanlık peşindeydi. durmadan cananla nurcana sataşıyor onlara laf atıyorlardı. çevrede yaşam belirtisi yok gibiydi. sadece zaman zaman koyunları otlatan birkaç çobana rastlıyorduk. yaklaşık 40 dakika gittikten sonra kurak bir vadiden geçerek tepenin arkasında kalmış küçük bir köye ulaştık. biz tam da vardığımızı düşünüyorduk ki, ali kaşını kaldırarak daha varmadığımızı işaret etti. köyün içinde bir bakkalın önüne durduk ve Alinin amcası mahmut bakkalın önünde oturan yaşlı adamı selamladı ve içeri girip birkaç karton sigara aldı. daha sonra yolumuza devam ettik. köyün içinden geçerken millet yeni yeni sokaklara dökülmeye başlamıştı. evlerinin önünü süpüren kadınlar garip garip bize bakıyorlardı. daha doğrusu cananla nurcana. mardin için fazla kokoş görünüyorlardı. geri kalanımız için yolculuk son derece keyifliydi.