24 yaşındayım bir mağazada satış elemanıyım,ait olmadığım bir yerdeyim... Hayallerimde kimsenin bilmediği bir ülkenin sahibiyim gerçekte ise son derece pasif yalnız ve özgüveni zedelenmiş biriyim. Bilirsiniz hani şu lise zamanında dalga geçilen ,ucube olarak görülen biri.. Kalabalık bir ortamda sözünü kimseye duyuramayan bir konuyla ilgili fikir soylediğimde ise cevap alamayan biriyim.iş yerinde birlikte çalıştığım insanlarla bu yüzden pek muhattap olmam ne kadar denesem başarılı olamadım bi şekilde ters tepti.. bazen mağazada personeller "seni bi sevmedim gitti" diye laf arasında söylerler hatta "seni sevmiyorum" diyenler bile oldu sorun şu ki bana bunu diyenlere karşı başından beri bir sevgi ya da nefret hissetmemem..Ama özünde iyi bir insanım gerçekten sokak hayvanlarını sahiplendiren lösevde gönüllü olarak çalışan çok kitap okuyan resim çizen şiir dinletilerine giden sahaflardan çıkmayan fırsat buldukça kamp kurup kendince kendi halinde yaşayan biriyim. Nihayetinde ben kendimi kimseye anlatamadım bir kıza gerçekten aşık oldum ve tüm cesaretimle ona açıldığımda "ya sen gay değil miydin?" diye karşılık aldım..Ben insanlara elimden geldiğince yardım ettim karşılığında bir ton rencide edici sözler isittim..bir şekilde kendimi hep yanlış ifade ettim sonuç kimsenin genel olarak ciddiye almadığı efendi ve saygılı bir çocuk kaldım. kalabalık içinde sindirilmiş silinmiş birisi oldum çıktım.. inanın bana kendimden bir şeyleri değiştirmeye çok çalıştım lakin benim için bedeli hep ağır ve onur kırıcı oldu..24 yaşındayım bir ömrüm böyle mi geçecek böyle mi nihayete erecek bilmiyorum. Yine de umutsuz değilim dedim ya ben kimsenin bilmediği bir ülkenin sahibiyim kendi icinde maceraci renkli hatta biraz komik bile sayilirim bir gün ait olduğum yeri bulacağıma inanıyorum..ben okuduğum kitaplara ve kurduğum hayallere sığındım.Özetle yalnızlıktan nefret eden yalnızlaştırılmış bir insanım...