ağlamayı keserek "evet, aldırdım" dedi..

beyler o ana dair sadece şunu hatırlıyorum "neden" deyip bacaklarının üzerine doğru bıraktım kendimi. uyandığımda hastanedeydim. kanlar, serumlar havada uçuşuyordu. kafam biraz yerine gelir gibi oldu, başımda çok sevdiğim çocukluk arkadaşım feridun vardı.

- fero gitmem lazım
+ agacım yat daha iyi değilsin, yenge evde rahat ol
- fero tutma be
+ kardeşim...

kalkmayı denedim yemedi beyler. tükenmişim. aslında gidip ne yapacağım ? hayatınızda kaç kere baba adayı oldunuz ve kaç kere haberiniz olmadan bu elinizden alındı beyler ? kaç bebeğin günahına girdiniz ? bunlar inanılmaz acı şeyler. eğer adam iseniz karşınızdaki insanı seviyorsanız öyle canınız acıyor ki. işin taktan yanı bir daha asla baba olamayacak sevdiğiniz insanla ortak bir cana bakmayacaksınız. gözlerimden yaşlar süzüldü, fero sildi. ben ağladım, fero sildi. o gece sadece ağladım beyler. erkeklik gururuna sokayım, hayatım başıma yıkıldı. o güne kadar hiç böyle ağlamamıştım. millete göre dağ gibi adamdım, devrildim beyler. begümün ilk ağlamasında sarsılmıştım, gülüşüne aşıktım onun gözyaşları sarsmıştı beni. annemin dedikleri kökümle toprağımı ayırmıştı. yine bile tutanabilirim yapabilirim diyerek gittiğim o evimizde baba olamayacağımı, benim çocuğumu aldırdığını, hayallerinden vazgeçtiğini söylemişti. çok istiyordu beyler kendi bakabildiği, sevdiği kişiden çocuğunun olmasını çok istiyordu. neden yaptı ulan o zaman dedim, isyanımın bini bir paraydı.