Gördüğümüz şey ayakkabılarımızın yanındaydı... onlar harun ve mehmetin cesediydi, kapının ilerisine koyduğumuz onlarca ekmek bir kaç saniyede etrafa saçılmıştı. Bunları gördükten sonra hemen oradan koşarak çıkışın yanında ki müdiriye ye doğru yol aldık ve geceyi orada korkuyla geçirdik. Sabaha karşı anca uyumuştum, uyku sisim kalkmıştı ki dün olanları hatırladım. Koşarak yemekhaneye girdim öğrenciler hiç bir şey olmamış gibi yemeklerini hazırlıyorlardı, onlara hiç bir şey anlatmamıştık. Ahmede korkak adımlarla yaklaştım ve şu soruyu sordum;

Edit: Beğendiniz mi? Asıl olay birdaha ki bölüm çıkacak.