Sonsuza kadar. Seni kimse umursamıyor, önemsemiyordu. Değil mi? Üzerinden bir ay geçti. Odanın kapısı hep kapalı. Her şey daha değişik. Abin, öfke kontrol merkezinde kalıyor, kız kardeşin, her gün ağlıyor, okuldan döneceğin anı bekliyor. O popüler kız, anoreksiya hastası. Yaşadıkları acıyı nasıl unutacaklar, bilmiyorlar! Baban depresyonda, bütün bunların kendi suçu olduğunu zannediyor. Annen, gecelerdir uyumadı.

Kendi suçu olduğunu zannediyor. Geceleri, uykuya daldığında, geri dönmen için yalvarıyor. Sana zorbalık yapan çocuk, okulu bıraktı. Ödevlerini senden yapan çocuk, kendini kesiyor. Ama kimse seni asla umursamadı, değil mi? Kimse seni umursamıyor, değil mi?Kardeşlerin eve geldi. Annen senin artık bir daha dönmeyeceğini, sonsuza kadar gittiğini söyledi. Küçük kız kardeşin, sana saatlerce bağıran, eşyalarını karıştıran, senden nefret ediyorum diye haykıran kardeşin, her zaman seni çok sevdi. Seni kahramanı olarak gördü. Rol modeli. O da kendini suçlamaya başladı. Neden onun dediklerini anında yapmadım? Neden onun eşyalarına dokundum? Asla ağlamayan abin evde. Şimdi odasında, ağlıyor. Ölümün yüzünden kendini suçluyor. Senin saçını çektiği, şakalaştığı anlar aklında. Duvarları yumrukluyor. Senin yokluğunla nasıl baş edeceğini bilmiyor...

yine edicem 2 dk sonra